08.05.2013 Views

DIÁLOGOS DEL ORADOR - GutenScape.com

DIÁLOGOS DEL ORADOR - GutenScape.com

DIÁLOGOS DEL ORADOR - GutenScape.com

SHOW MORE
SHOW LESS

Create successful ePaper yourself

Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.

Marco Tulio Cicerón Diálogos del Orador<br />

magno opere moveri iudices, cum excitavi<br />

maestum ac sordidatum senem et cum ista feci,<br />

quae tu, Crasse, laudas, non arte, de qua quid<br />

loquar nescio, sed motu magno animi ac dolore,<br />

ut discinderem tunicam, ut cicatrices ostenderem.<br />

[196] Cum C. Marius maerorem orationis meae<br />

praesens ac sedens multum lacrimis suis<br />

adiuvaret cumque ego illum crebro appellans<br />

conlegam mendarem atque ipsum advocatum ad<br />

<strong>com</strong>munem imperatorum fortunam defendendam<br />

invocarem, non fuit haec sine meis lacrimis, non<br />

sine dolore [magno] miseratio omniumque<br />

deorum et hominum et civium et sociorum<br />

imploratio; quibus omnibus verbis, quae a me<br />

tum sunt habita, si dolor afuisset meus, non modo<br />

non miserabilis, sed etiam inridenda fuisset<br />

oratio mea. Quam ob rem hoc vos doceo, Sulpici,<br />

bonus ego videlicet atque eruditus magister, ut in<br />

dicendo irasci, ut dolere, ut flere possitis. [197]<br />

Quamquam te quidem quid hoc doceam, qui in<br />

accusando sodali meo tantum incendium non<br />

oratione solum, sed etiam multo magis vi et<br />

dolore et ardore animi concitaras, ut ego ad id<br />

restinguendum vix conarer accedere? Habueras<br />

enim tu omnia in causa superiora: vim, fugam,<br />

lapidationem, crudelitatem tribuniciam in<br />

Caepionis gravi miserabilique casu in iudicium<br />

vocabas; deinde principem et senatus et civitatis,<br />

M. Aemilium, lapide percussum esse constabat;<br />

vi pulsum e templo L. Cottam et T. Didium, cum<br />

intercedere vellent rogationi, nemo poterat<br />

negare.<br />

[XLVIII] [198] Accedebat ut haec tu adulescens<br />

pro re publica queri summa cum dignitate<br />

existimarere; ego, homo censorius, vix satis<br />

honeste viderer seditiosum civem et in hominis<br />

consularis calamitate crudelem posse defendere.<br />

Erant optimi cives iudices, bonorum virorum<br />

plenum forum, vix ut mihi tenuis quaedam venia<br />

daretur excusationis, quod tamen eum<br />

defenderem, qui mihi quaestor fuisset. Hic ego<br />

quid dicam me artem aliquam adhibuisse? Quid<br />

fecerim, narrabo; si placuerit, vos meam<br />

defensionem in aliquo artis loco reponetis. [199]<br />

Omnium seditionum genera, vitia, pericula<br />

conlegi eamque orationem ex omni rei publicae<br />

nostrae temporum varietate repetivi conclusique<br />

ita, ut dicerem, etsi omnes semper molestae<br />

seditiones fuissent, iustas tamen fuisse non nullas<br />

103<br />

malaventurado anciano. Y esto lo hice, oh Craso,<br />

no por el arte, que apenas conozco, sino por un<br />

vehemente impulso y dolor que me hizo romper su<br />

túnica y mostrar sus cicatrices. Y cuando Mario,<br />

que estaba sentado entre los jueces, a<strong>com</strong>pañó mi<br />

peroración con sus lágrimas, y yo, dirigiéndole de<br />

continuo la palabra, le llamaba colega suyo, y le<br />

incitaba a defenderle en aquel <strong>com</strong>ún peligro de<br />

todos los generales, entonces sí que, no sin<br />

lágrimas, no sin gran dolor, invoqué a todos los<br />

Dioses, a los hombres, a los ciudadanos y a los<br />

aliados. Pues ciertamente que si yo no hubiera<br />

sentido nada de lo que entonces dije, no sólo<br />

hubiera sido digno de <strong>com</strong>pasión sino de risa mi<br />

discurso. Por lo cual, Sulpicio, el precepto que te<br />

doy <strong>com</strong>o bueno y práctico maestro, es que te<br />

enojes, te duelas y llores de verdad. Pero ¿qué he<br />

de enseñarte a tí que en la acusación de aquel<br />

cuestor amigo mío, produjiste tal incendio, no sólo<br />

con la palabra, sino mucho más con la fuerza del<br />

dolor y la ira, que yo mismo apenas pude<br />

extinguirle? Tenías todas las ventajas; clamabas en<br />

juicio contra la violencia, la fuga, el apedreo, la<br />

crueldad tribunicia, el miserable caso de Cepion;<br />

constaba, además, que Marco Emilio, príncipe del<br />

Senado y de la ciudad, había sido apedreado, y<br />

nadie podía negar que habían sido arrojados<br />

violentamente del templo Lúcio Cota y Tito Didio,<br />

por querer oponerse al decreto.<br />

»Añadíase a esto que parecía bien en tí, que eres<br />

joven, defender la dignidad de la república, al paso<br />

que yo, que había sido censor, apenas podía<br />

decorosamente abogar por un ciudadano sedicioso<br />

y que se había mostrado tan cruel con un varón<br />

consular. Eran jueces los mejores ciudadanos; el<br />

foro estaba lleno de hombres de bien, y apenas<br />

se me podía admitir la excusa que yo daba de que<br />

defendía a un hombre que había sido mi cuestor.<br />

¿Diré que me valí entonces de algún artificio? Os<br />

referiré sencillamente lo que hice, y si os agrada,<br />

vosotros diréis en qué lugar del arte debe colocarse<br />

mi defensa.<br />

»Recordé todos los vicios y peligros de las<br />

sediciones, trayendo a la memoria toda la variedad<br />

de tiempos de nuestra república, y de aquí deduje<br />

que aunque las sediciones fueran siempre

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!