08.05.2013 Views

DIÁLOGOS DEL ORADOR - GutenScape.com

DIÁLOGOS DEL ORADOR - GutenScape.com

DIÁLOGOS DEL ORADOR - GutenScape.com

SHOW MORE
SHOW LESS

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.

Marco Tulio Cicerón Diálogos del Orador<br />

neque usitatae neque vulgares admiratione aut<br />

omnino laude dignae videri solent. [348] Est<br />

etiam cum ceteris praestantibus viris <strong>com</strong>paratio<br />

in laudatione praeclara. De quo genere libitum<br />

mihi est paulo plura quam ostenderam dicere,<br />

non tam propter usum forensem, qui est a me<br />

omni hoc sermone tractatus, quam ut hoc<br />

videretis, si laudationes essent in oratoris officio,<br />

quod nemo negat, oratori virtutum omnium<br />

cognitionem, sine qua laudatio effici non possit,<br />

esse necessariam. [349] Iam vituperandi<br />

praecepta contrariis ex vitiis sumenda esse<br />

perspicuum est; simul est illud ante oculos, nec<br />

bonum virum proprie et copiose laudari sine<br />

virtutum nec improbum notari ac vituperari sine<br />

vitiorum cognitione satis insignite atque aspere<br />

posse. Atque his locis et laudandi et vituperandi<br />

saepe nobis est utendum in omni genere<br />

causarum. [350] Habetis de inveniendis rebus<br />

disponendisque quid sentiam; adiungam etiam de<br />

memoria, ut labore Crassum levem neque ei<br />

quicquam aliud, de quo disserat, relinquam nisi<br />

ea, quibus haec exornentur."<br />

[LXXXVI] "Perge vero," inquit Crassus "libenter<br />

enim te cognitum iam artificem aliquandoque<br />

evolutum illis integumentis dissimulationis tuae<br />

nudatumque perspicio; et quod mihi nihil aut<br />

[quod] non multum relinquis, per<strong>com</strong>mode facis<br />

estque mihi gratum." [351] "Iam istuc, quantum<br />

tibi ego reliquerim," inquit Antonius "erit in tua<br />

potestate; si enim vere agere volueris, omnia tibi<br />

relinquo; sin dissimulare, tu quem ad modum his<br />

satis facias, videris. Sed, ut ad rem redeam, non<br />

sum tanto ego" inquit "ingenio, quanto<br />

Themistocles fuit, ut oblivionis artem quam<br />

memoriae malim; gratiamque habeo Simonidi illi<br />

Cio, quem primum ferunt artem memoriae<br />

protulisse. [352] Dicunt enim, cum cenaret<br />

Crannone in Thessalia Simonides apud Scopam<br />

fortunatum hominem et nobilem cecinissetque id<br />

carmen, quod in eum scripsisset, in quo multa<br />

ornandi causa poetarum more in Castorem scripta<br />

et Pollucem fuissent, nimis illum sordide<br />

Simonidi dixisse se dimidium eius ei, quod<br />

pactus esset, pro illo carmine daturum; reliquum<br />

a suis Tyndaridis, quos aeque laudasset, peteret,<br />

si ei videretur. [353] Paulo post esse ferunt<br />

nuntiatum Simonidi, ut prodiret; iuvenis stare ad<br />

ianuam duo quosdam, qui eum magno opere<br />

139<br />

-Sigue, le dijo Craso: ya voy conociendo cuán<br />

grande artífice eres; ya te veo al descubierto y sin<br />

los velos de tu disimulación, y me es muy grato el<br />

que no me dejes nada o casi nada que decir.<br />

-Lo que yo te deje, repuso Antonio, dependerá de<br />

tu voluntad; tú podrás acortarlo o estrecharlo. Si<br />

quieres tratarlo de veras, te lo dejo todo; si quieres<br />

valerte de tu disimulación, tú verás cómo has de<br />

satisfacer a éstos. Pero volviendo al asunto, no soy<br />

de tanto ingenio <strong>com</strong>o Temístocles, que prefería el<br />

arte de olvidar al de recordar, y doy muchas<br />

gracias a Simónides de Cea, a quien llaman<br />

primer inventor del arte de la memoria. Cuentan<br />

que cenando Simónides en Cranion de Tesalia en<br />

casa de Escopas, hombre rico y noble, <strong>com</strong>o<br />

hubiese cantado unos versos que en alabanza del<br />

mismo Escopas había <strong>com</strong>puesto, donde, <strong>com</strong>o<br />

suelen los poetas, introducía un largo episodio en<br />

loor de Cástor y Pólux, díjole Escopas con sórdida<br />

avaricia que le daría la mitad de lo que le había<br />

prometido por aquellos versos, y que lo demás se lo<br />

pidiese a los Tindáridas, a quienes tanto había<br />

elogiado. Poco después vinieron a decir a<br />

Simónides que saliera, porque había a la puerta dos<br />

jóvenes que preguntaban por él; se levantó, salió,<br />

pero no vio a nadie. Entretanto vino a tierra el

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!