You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Marco Tulio Cicerón Diálogos del Orador<br />
neque usitatae neque vulgares admiratione aut<br />
omnino laude dignae videri solent. [348] Est<br />
etiam cum ceteris praestantibus viris <strong>com</strong>paratio<br />
in laudatione praeclara. De quo genere libitum<br />
mihi est paulo plura quam ostenderam dicere,<br />
non tam propter usum forensem, qui est a me<br />
omni hoc sermone tractatus, quam ut hoc<br />
videretis, si laudationes essent in oratoris officio,<br />
quod nemo negat, oratori virtutum omnium<br />
cognitionem, sine qua laudatio effici non possit,<br />
esse necessariam. [349] Iam vituperandi<br />
praecepta contrariis ex vitiis sumenda esse<br />
perspicuum est; simul est illud ante oculos, nec<br />
bonum virum proprie et copiose laudari sine<br />
virtutum nec improbum notari ac vituperari sine<br />
vitiorum cognitione satis insignite atque aspere<br />
posse. Atque his locis et laudandi et vituperandi<br />
saepe nobis est utendum in omni genere<br />
causarum. [350] Habetis de inveniendis rebus<br />
disponendisque quid sentiam; adiungam etiam de<br />
memoria, ut labore Crassum levem neque ei<br />
quicquam aliud, de quo disserat, relinquam nisi<br />
ea, quibus haec exornentur."<br />
[LXXXVI] "Perge vero," inquit Crassus "libenter<br />
enim te cognitum iam artificem aliquandoque<br />
evolutum illis integumentis dissimulationis tuae<br />
nudatumque perspicio; et quod mihi nihil aut<br />
[quod] non multum relinquis, per<strong>com</strong>mode facis<br />
estque mihi gratum." [351] "Iam istuc, quantum<br />
tibi ego reliquerim," inquit Antonius "erit in tua<br />
potestate; si enim vere agere volueris, omnia tibi<br />
relinquo; sin dissimulare, tu quem ad modum his<br />
satis facias, videris. Sed, ut ad rem redeam, non<br />
sum tanto ego" inquit "ingenio, quanto<br />
Themistocles fuit, ut oblivionis artem quam<br />
memoriae malim; gratiamque habeo Simonidi illi<br />
Cio, quem primum ferunt artem memoriae<br />
protulisse. [352] Dicunt enim, cum cenaret<br />
Crannone in Thessalia Simonides apud Scopam<br />
fortunatum hominem et nobilem cecinissetque id<br />
carmen, quod in eum scripsisset, in quo multa<br />
ornandi causa poetarum more in Castorem scripta<br />
et Pollucem fuissent, nimis illum sordide<br />
Simonidi dixisse se dimidium eius ei, quod<br />
pactus esset, pro illo carmine daturum; reliquum<br />
a suis Tyndaridis, quos aeque laudasset, peteret,<br />
si ei videretur. [353] Paulo post esse ferunt<br />
nuntiatum Simonidi, ut prodiret; iuvenis stare ad<br />
ianuam duo quosdam, qui eum magno opere<br />
139<br />
-Sigue, le dijo Craso: ya voy conociendo cuán<br />
grande artífice eres; ya te veo al descubierto y sin<br />
los velos de tu disimulación, y me es muy grato el<br />
que no me dejes nada o casi nada que decir.<br />
-Lo que yo te deje, repuso Antonio, dependerá de<br />
tu voluntad; tú podrás acortarlo o estrecharlo. Si<br />
quieres tratarlo de veras, te lo dejo todo; si quieres<br />
valerte de tu disimulación, tú verás cómo has de<br />
satisfacer a éstos. Pero volviendo al asunto, no soy<br />
de tanto ingenio <strong>com</strong>o Temístocles, que prefería el<br />
arte de olvidar al de recordar, y doy muchas<br />
gracias a Simónides de Cea, a quien llaman<br />
primer inventor del arte de la memoria. Cuentan<br />
que cenando Simónides en Cranion de Tesalia en<br />
casa de Escopas, hombre rico y noble, <strong>com</strong>o<br />
hubiese cantado unos versos que en alabanza del<br />
mismo Escopas había <strong>com</strong>puesto, donde, <strong>com</strong>o<br />
suelen los poetas, introducía un largo episodio en<br />
loor de Cástor y Pólux, díjole Escopas con sórdida<br />
avaricia que le daría la mitad de lo que le había<br />
prometido por aquellos versos, y que lo demás se lo<br />
pidiese a los Tindáridas, a quienes tanto había<br />
elogiado. Poco después vinieron a decir a<br />
Simónides que saliera, porque había a la puerta dos<br />
jóvenes que preguntaban por él; se levantó, salió,<br />
pero no vio a nadie. Entretanto vino a tierra el