Untitled

zijn rechteroor zit een lelijke wrat. Een talenknobbel, denkt
Louis - vo lgens mij vooral een goede reden om je haar te
laten groeien.
We keken naar een videoclip op het scherm, toen er in­
eens een pingpongballetje over ons heen vloog. Two liep
voor ons langs om het op te rapen, tussen de bank en het
lage tafeltje door.
'Je staat voor het beeld, sukkel,' mopperde Five en hij
duwde Two opzij . Te nminste, dat probeerde hij, maar een
atleet als Two ve rliest natuurlijk niet zomaar zijn even­
wicht. Hij herstelde zich meteen door een raar sprongetje
te maken. Helaas kwam hij bij de uitgestrekte benen van
de slapende Three terecht en toen viel hij toch nog, met
zijn hoofd tegen de punt van de tafel.
Three was meteen klaarwakker, maar Coach Two lag
roerloos op de grond. Drie heel lange seconden dacht
ik dat hij dood was. Toen kwam hij langzaam omhoog
en drukte zijn handen tegen zijn oren. Zijn ogen werden
groot en rond en plopten bijna uit hun kassen, terwijl
hij tekeerging alsof hij werd ve rmoord. Het was dood­
eng. Net die beroemde scène uit The Exorcist, alleen
draaide zijn hoofd niet helemaal rond zoals bij Linda
Blair.
De witpak drukte op de knop van zijn alarmkoord . AI snel
kwamen er twee andere witpakken, die Two meenamen.
Naar de ziekenboeg, zeiden ze.
Bij het avondeten zat hij weer gewoon aan tafel. Nou ja,
gewoon. Hij zei niets en staarde naar zijn bord alsof het
een vliegende schotel was.
lOg