Untitled

innen. Eene was verkleed als elfje. Een vrijgezellen­
feese, vermoedde ik.
'En ook nog een beker zoute popcorn, extra large,' zei de
witpak.
Als je besteld had, kon je niet zomaar weglopen. Bij
Rocky' s werkte het ook.
Ik wees met mijn duim. 'Ben even naar de wc.'
De witpak keek lichtelijk wanhopig. 'Maar ... '
'Zo terug.' Ditmaal gunde ik me niet de tijd om nog om
te kijken of geruststellend te zwaaien. Ik glipte langs de
elf en haar vriendinnen en duwde de zijdeur open. Toen
stond ik in de buitenlucht en snoof de geur van de vrij­
heid op. Lopen!
Mijn voetstappen weerkaatsten tegen de huizen. Ik liep
zo snel als ik durfde, maar niet zo snel dat het opviel. Hoe
lang zou het duren voordat de witpakken wisten waar ik
was? Hoeveel tijd had ik voordat ze de standaardproce­
dure zouden toepassen en mijn geheugen zouden wis­
sen? Was er een kansje dat ik weg kon komen? Dat het ze
niet zou interesseren of ik gevonden werd - als ik me
niets meer herinnerde, kon ik ook niets verraden. Maar
dat kon ik dus wel! Ik tastte naar mijn rugzak vol spullen,
mijn reddingsboei. Ik voelde me goed, ik voelde me
sterk. Ik sloeg links af, een stillere straat in. Het gebeurde
ter hoogte van een tuin met een smeedijzeren hek. Dat
gevoel. Alsof er iemand met een tractor over mijn hoofd
reed. En toen wist ik niets meer.