Untitled

ik niet dat ze een van haar vaste gasten stevig geboeid op
de drempel van mijn kamer zag liggen. Ze zou denken
dat ik een gevaarlijke gijzelnemer was en meteen de poli­
tie bellen. Drie keer raden wie ze gingen geloven. Het
was duidelijk: de deur moest dringend dicht!
'Als je doet wat ik zeg, gebeurt er niets.' Ik knikte van
Lara naar Jones. 'Help hem verder naar binnen.'
Met duidelijke tegenzin pakte ze hem onder zijn oksels
vast. Hij hielp haar op zijn beurt door te gaan zitten en op
zijn billen mee te schuiven.
'Stop maar, dat is ver genoeg. En nu gaan staan en met me
meelopen. Handen in je broekzakken.' Met de spuitbus
vlak bij Lara's gezicht, sloot ik de deur. Sleutel omdraaien.
'Ik weet niet wat jij je in je hoofd hebt gehaald, maar ... '
- Lara deed haar best om rustig en overredend te spre­
ken, wat niet helemaal lukte - ' ... we kunnen er toch op
zijn minst over praten.'
'Hou nou maar op met die spellees,' snauwde ik. 'Ik
weet alles.'
Lara's ogen zochten steun bij Jones. Ik kon haar bijna
hóren denken: hij was zijn geheugen toch kwijt?
'De stick, hij moet hem bekeken hebben.' Jones schoof
nog een stukje naar achteren zodat hij met zijn schouders
tegen de muur kon leunen. 'Is dat hem, Seven?' Hij knik­
te naar Lara's laptop op het bed. De andere verkeerde
stick - die met haar boekverslag - zat nog in de poort. Ik
liet J on es in de waan. Als hij dacht dat het de stick met de
bewijzen was, zou dat de aandacht van de stick in mijn
notebook afleiden.
2II