Untitled

We luisterden gespannen tot het huilen was weggeëbd.
'Die hebben ze platgespoten,' zei Louis stellig.
Voetstappen, en daarna doodse stilte.
'Denk je dat ze ons ook nog een keer komen halen?'
'Geen idee.' Louis duwde zijn ijsklompen van voeten onder
mijn dekbed. 'Maar die witpakken zijn niet te vertrouwen,
dat weet ik wel. Er gebeuren hier rare dingen.'
Het gebrul van dikke Four echode nog na in mijn oren.
'Konden we maar uitvinden wat.'
'Weinig kans,' zei Louis somber. 'We komen deze kamer
nooit uit.'
En toen kreeg ik een geweldige inval. 'En met een deur­
pasje?'
'Zou kunnen. Het magnetische mechaniek is waarschijnlijk
in de muur ingebouwd, want ik zie nooit ergens aparte
kastjes hangen of gleuven in deuren zitten. Met een beetje
geluk werkt het pasje ook wel vanaf deze kant.'
'Mooi.' Ik legde mijn hand op zijn schouder. 'Dan hoef je er
alleen nog eentje te stelen.'
Tot mijn verbazing zat Four gewoon aan het ontbijt.
'Wat is er vannacht gebeurd?' vroeg ik zacht. 'We hoorden
je schreeuwen.'
'Schreeuwen?' herhaalde hij suffig.
'Gewoon een nachtmerrie,' zei Two op zijn gebruikelijke
kalmerende toon.
'Hij lag niet in bed,' zei Louis. 'Het kwam van de gang.'
Coach Two haalde zijn schouders op. 'Dan was hij aan het
slaapwandelen.'
n6