Untitled

den: standaardprocedure. Ze hadden Louis' geheugen ge­
wist. Geen stukjes zoals eerst, maar ál zijn herinneringen.
Standaardprocedure bij weglopen ... Hadden ze mijn herinneringen
weggevaagd zodat ik niets meer kon doorvertellen?
Het alarmkoord!
Ik klom op het bovenste bed om de plafondplaat op te tillen.
Het geneurie stopte. 'Wat doe je?' vroeg Louis angstig.
Hebbes.
'Ik wil dat je nu je geheugen terugkrijgt.' Ik concentreerde
me uit alle macht en drukte het kleine knopje in. 'Herinner
je je al iets?'
Hij schudde zijn hoofd.
'Denk na,' zei ik wanhopig. 'Vanaf nu weet je alles weer.' Ik
drukte en drukte, tot mijn duim er pijn van deed. 'Ik wil dat
je je naam weer herinnert en mijn naam en hoe je hier ge­
komen bent.' Ik hield het alarmkoord vlak bij de wrat.
Louis greep naar zijn oren en zijn ogen begonnen uit te
puilen. 'Hou op!'
Ik keilde het alarmkoord door de kamer. Mislukt. De kwaad­
heid en teleurstelling dropen uit mijn ogen. Als dit niet
werkte, kreeg Louis zijn geheugen dus nooit meer terug.
Mijn keel snoerde zich dicht. Dat betekende ...
We hebben gepraat en gepraat en Louis heeft mijn note­
book voor de tweede keer gelezen. Volgens mij was hij
r60