Untitled

over een echtpaar dat Rogers heette. Ik klikte de site aan.
Bullseye! Op het scherm verscheen een fo to van dezelfde
twee mensen die ik op de foto in Lara's kamer had gezien.
Het was een artikel uit een tijdschrift: WETENSCHAP­
PERS ROGERS VERDWENEN NA FALEN GEHEIM EXPE­
RIMENT. Wat het experiment precies inhield, kon ik niet
uit de tekst opmaken. Alleen dat het had plaatsgevonden
in een van de strengst bewaakte gevangenissen van het
land, met als doel een verandering in het criminele gedragspatroon
van de veroordeelden te bewerkstelligen.
De zoveelste gedragsbeïnvloedende aanpak die niet werkt,
besloot de schrijver van het stuk.
Dus daarom waren Lara's ouders naar Afrika vertrokken
en voor Artsen Zonder Grenzen gaan werken. Niet uit
idealisme, maar om hun afgang te ontvluchten. Arme
zwarte kinderen helpen tot de storm was geluwd en niemand
nog aan hun mislukking dacht.
Ik liet me achterover op het bed vallen en dacht aan mijn
eigen mislukkingen. Het grijze gebouw dat ik niet was
binnengekomen, het sleutele dat nergens op paste, de
onvindbare openbare telefoon... Misschien had ik dit
keer meer geluk.
Voor de derde keer beantwoordde ik mijn voicemailbericht.
De telefoon ging over. Eén keer, twee keer.
'Ja?' Een vrouwenstem.
Ik sprong overeind en stond zo strak als een veer. 'Met
Boy Seven. Niet ophangen!'
Weer klonk er op de achtergrond muziek. Dit nummer
74