Untitled

en toen werd de weg ook nog onverhard. Soms moest
Lara aan het stuur rukken om een kuil te ontwijken of
tikte er een steentje tegen de lak. Ze begon steeds zorgelijker
te kijken.
Langs de kant van de weg stond een bord. VERBODEN
TO EGANG VOOR ONBEVOEGDEN.
'We mogen niet verder, ' zei Lara. Het klonk bijna opgelucht.
'Kan me niet schelen.'
'Maar mij wel.' Ze zette de motor af. 'De wagen is van tante
Bobbie, ze vermoordt me als ik een bekeuring krijg.'
'Dan ga ikwel lopen.' Ik stond al met mijn rugzak buiten.
Krekels tjirpten. Het zand blikkerde in de zon. Ik duwde
mijn baseballcap op mijn hoofd.
'Doe nou niet zo stom!' riep Lara, die blijkbaar ook was
uitgestapt.
Ik liep langs het bord. Een eindje verder stond er weer een,
nog groter en vooral dreigender vanwege de doodskop
boven de tekst. Ik las iets over stralingsgevaar en verboden
te betreden en dat degene die het toch deed gevangenisstraf
riskeerde.
De drang om te weten was groter dan mijn angst.
Achter me hoorde ik een portier dichtslaan.
Weer een bord. Mogelijke negatieve gevolgen waren voor
eigen risico. Een schadeloosstelling kon je vergeten, ze
hadden zich helemaal ingedekt.
'Boy, kom nou mee.' Lara was ineens naast me. Ze pakte
mijn arm en probeerde me mee naar de auto te trekken.
'Het is veel te gevaarlijk, je ziet die borden toch?'
58