Untitled

ver genoeg, het jasje raakte mijn been. Ik keek heel geïn­
teresseerd naar het scorebord, terwijl ik mijn vingers over
de donkerblauwe stof liet wandelden. Kraag omslaan.
Bingo. De binnenzak lachte me toe. Het was in minder
dan een seconde gepiept. Hand uitsteken, buit binnen­
halen. Ik duwde de leren portemonnee van de kale witpak
in mijn linkerbroekzak.
Daarna was de tas aan de beurt. Ook dat had ik met Louis
op onze kamer geoefend, maar dan met mijn rugzak. Die
van de paardenstaart was voorzien van een magnetische
kliksluiting. Handig voor tasjesdieven. Alweer mazzel,
haar portemonnee lag bovenop. Het was een groene met
een rits.
De kale witpak duwde zijn vuist in de lucht. 'Strike!'
Ik keek naar de paardenstaart. Ze noteerde punten op het
scoreformulier en schonk geen aandacht aan mij. Graai­
en. Terugtrekken.
'Seven, jij bent,' riep de kale witpak.
Van schrik liet ik de portemonnee bijna uit mijn handen
schieten. Wat nu? Ik moest dat ding kwij t, maar ik kon
hem niet meer ongezien in mijn rechterkontzak verstop­
pen zoals ik had gewild. Terugleggen? Nee, er was te wei­
nig tijd voor een tweede poging. Vóór het bestellen van de
drankjes moest hij verdwenen zijn. Tenzij de kale zou ver­
liezen, maar ik kon nu eenmaal niet in de toekomst kij­
ken. Met mijn platte hand duwde ik de portemonnee zo
stevig mogelijk tegen mijn bovenbeen. Opstaan. Voor­
zichtig.
'Hup, slome.' De kale sloeg met zijn rechtervuist in zijn