Untitled

('Die onzin hoef je niet op te schrijven,' zegt Louis. 'Dat
weet ik allemaal nog.')
Louis is inderdaad met de witpakken naar de Pizza Hut
geweest. Er volgt een opname van een dik halfuur, of zeg
maar: een marteling, want ik moet nu de hele tijd aan een
Cheezy Crust denken die ik niet kan krijgen.
('Doorspoelen?' vraagt Louis, die leest wat ik schrijf.
Ik durf het niet, wie weet missen we iets belangrijks.)
Ze stappen weer in het busje, opnieuw motorgeronk.
Wpv: Hier linksaf, parkeer daar maar onder die bomen.
L: Wat is dat?
(Louis gaat ineens rechter zitten en gebaart dat ik moet
schrijven. Doe ik al!)
Wpm: Zie je dat witte huis aan de overkant?
L: Met die overkapping boven de voordeur?
(Louis zet het geluid af. 'Ik kan me niet herinneren dat ik
dat heb gezegd.'
Zie je nou wel dat ik gelijk heb! 'Zet aan!' roep ik.)
Wpm: Precies. Ik wil dat je daar dit pakketje aflevert.
L: Wat zit erin?
Wpv: Dat hoef jij niet te weten.
L: Waarom lever je het dan zelf niet af?
Wpm zucht: Het is geen gewone bezorging. Je moet in­
breken. Het enige verschil is dat je iets achterlaat in plaats
van meeneemt.
('Nou ja!' Louis ademt sneller. 'Eerst sluiten ze me op om­
dat ik een kraak heb gezet en dan geven ze daarna de op­
dracht om ergens in te bre .. .'
'Stil nou,' zeg ik. 'Ik wil het verder horen.')