Untitled

plek, de laptop van Lara had scherpe hoeken, die dwars
door de canvasstof heen staken. Nog tien passen. Daar
was de carport met de misselijkmakende bloemen.
'Boy!'
Bobbie! Ik kon haar nog niet zien maar ik herkende haar
stem.
Wat nu? Op haar wachten was onmogelijk. Ze zou zien
dat Lara niet bij me was en in mijn eentje kreeg ik de
wagen vast niet mee. Nee, ik kon maar beter wegwezen
voordat Bobbie me zag. Ik maakte het portier open en
gooide mijn rugzak op de bijrijdersstoel. Instappen!
Maar Bobbies stem was ineens nog dichterbij. 'Als jullie
toch naar Video Station gaan ... '
De sweater! Ik trok de capuchon bliksemsnel over mijn
hoofd. Net op tij d.
'0, Lara,' zei Bobbie. 'Ben jij het? Breng je voor mij die
nieuwe met George Clooney mee?'
Ik wist niet hoe ik het allemaal voor elkaar kreeg, maar
blijkbaar had ik weer net zo'n koelbloedig moment als in
de instelling, toen ik iets van thuis wilde achterhouden
en door de witpakken te misleiden het notebook uit mijn
tas wist te halen. Ik stak mijn duim op naar Bobbie, sloeg
het portier dicht, friemelde het sleuteltje in het contact en
draaide het om, duwde het pookje in de R van reverse en
gaf gas. In een strakke streep reed ik onder de carport
vandaan. Dat ik daarna op straat bijna een lantaarnpaal
ramde, was geen wereldramp. Bobbie was al naar de keu­
ken en had niets gezien.
223