Untitled

Ik keek haar ongelovig aan.
'Mijn ouders zijn in het gebouw! Ik moet ze waarschu­
wen.t
Louis was ook in het gebouw. Ik was de enige die hem
nog kon redden. Ot waarom had ik zo nodig moeten
bluffen over die stomme stick?
'Schiet nou op.' Lara wiebelde met haar vingers. 'Alsje­
blieft?'
Hoeveel minuten had ik nog? Ik moest een horloge heb­
ben om de tijd bij te houden! Om Lara's rechterpols zat
een rode wijzerplaat aan een blauw leren bandje. Het
piepte net boven de stof van mijn overhemdmouw uit.
Door de stand van haar geboeide polsen wees de gesp
naar me toe zodat ik hem gemakkelijk los kon maken.
Zodra Lara doorkreeg dat ik niet háár maar haar horloge
bevrijdde, werd ze pas echt woedend. 'Wat doe je nout
sukkel? Als er iets met mijn ouders gebeurt, is het jouw
schuld!'
Ze zapte naar Jones. 'En die van jou! Ik heb altijd precies
gedaan wat je wilde en nu ... '
Hij kapte haar af. 'Hou op met dat hysterische gedoe.
Zodra ik de bom in werking stelde, hebben je ouders een
waarschuwingssignaal ontvangen. Die negentig minuten
zijn alleen maar bedoeld om hun genoeg tij d te geven om
hun spullen te verzamelen en ervandoor te gaan. Je denirt
toch niet dat ik het brein achter de Cooperation laat ont­
ploffen?'
Lara zweeg verbluft.
'En de boys dan?' zei ik. 'Kan het je niet schelen dat die
217