Untitled

hoofd in mijn nek. Een helikopter! Met een lichtkanon
speurde hij de vlakte af Bij de piek-up bleef hij even han­
gen, daarna gleed de straal mijn kant op.
'U dient dit gebied meteen te verlaten,' zei een stem uit
een luidspreker boven me. 'Ga niet verder. Dit is een
bevel.' Het klonk net zo dreigend als de waarschuwings­
borden bij het grijze gebouw. Misschien zaten er hele­
maal geen hulptroepen in de helikopter maar bewakers,
die voor de Cooperation werkten! Ik deed alsof ik terug­
ging naar de piek-up, maar zodra de helikopter verder
vloog, draaide ik me om en zette het op een rennen. Mijn
lijf protesteerde meteen. Steken in mijn zij. Mijn kop was
net een draaimolen. Ik moest mijn tempo aanpassen om
niet out te gaan.
De toren en het grijze gebouw doemden op in een zuil
van licht. Nog een helikopter! Waarom landde hij niet op
het terrein om de jongens te waarschuwen en in veilig­
heid te brengen? Had CooperationX de piloten soms ook
al in haar macht?
Spitsuur. Over de weg kwam een ander voertuig me met
fe lle koplampen tegemoet. Ik hield mijn handen als een
afdakje boven mijn ogen. Een busje. Van de Cooperation.
Misschien zaten de boys erin! Ik ging diehter naar de
kant lopen. Stom plan. Het busje toeterde, reed me bijna
omver en raasde door. Ik stond ineens in een kleine zand­
storm.
Mijn ogen prikten. Ik probeerde het stof eruit te wrijven,
maar mijn blik bleef wazig. Waar waren de helikopters
gebleven? Ik zag ze allebei niet meer. Achter me gilden
275