Untitled

jongens als een officier die zijn troepen inspecteert en
hield intussen met snijdende stem een toespraakje. 'Wij
doen alles voor jullie. En dan nog is er af en toe een boy
die denkt het beter te weten. Hoe kunnen we jullie be­
schermen tegen de uitwassen van de maatschappij als
jullie niet meewerken? Wij hebben het beste met jullie
voor. Maar als jullie je kansen niet grijpen en tegen ons
ingaan, zit er voor ons niets anders op dan jullie te straf­
fen. Kijk nou naar Boy Seven. Hij mocht met verlof,
steeds vaker. We beloonden zijn gedrag met bowlen,
etenes en films, maar dat was voor meneer nog niet
goed genoeg. Hij wilde zijn straf niet onder ogen zien,
zijn tijd niet uitzitten, niet bijleren maar weglopen. Het
enige wat hij geprobeerd heeft, is de instelling in diskre­
diet brengen, en dat na alles wat wij voor hem hebben ge­
daan. En moet je hem hier nu zien liggen. Een wrak. Hij
is terug bij af, simpelweg omdat hij niet met ons mee
wilde bouwen aan een nieuwe toekomst. '
Hij was goed. Ik zag aan de andere boys dat ze hem ge­
loofden. Al kon dat achteraf gezien natuurlijk ook door
de microchips komen - die rare wratten achter onze
oren, die ik toen volkomen vergeten was.
'Hij heeft jullie verraden,' vervolgde Jones. 'Hij heeft niet
aan de groep gedacht, alleen maar aan zichzelf. Er is maar
één manier om van jullie verblijf een succes te maken.
Steun elkaar. Wees verantwoordelijk voor de groep. Zie je
de ander in de fo ut gaan, grijp dan in. Spreek hem erop
aan. Meld het bij de begeleiders, zodat wij de betreffende
boy kunnen helpen om zijn gedrag te verbeteren.'