Untitled

'Stralingsgevaar?' vroeg ik aan Jones, want dat stond dus
op die borden.
Hij wuifde met zijn hand. 'Om pottenkijkers weg te hou­
den.'
Wat hadden ze te verbergen? Ik moest aan Guantánamo
Bay denken. Aan martelpraktijken. Aan mensen die zon­
der recht op proces werden vastgehouden. Net als ik!
Na het derde en laatste waarschuwingsbord kwamen we
bij een wachthokje, waar een portier zat met een krant en
een thermosfles koffie. Met één druk op de knop opende
hij een slagboom zodat we het terrein op konden rijden.
Een gewapende bewaker met een hond slenterde voorbij.
Hij tikte even tegen zijn pet en verdween toen om de hoek
van het gebouw.
Jones parkeerde voor de ingang. Zodra hij de motor had
afgezet, kwamen een in het wit geklede man en vrouw
naar buiten.
'Uitstappen,' zei hij op een toon die geen tegenspraak
duldde.
Nog voor ik het portier had dichtgeslagen, flankeerden
de witpakken me als lijfwachten. Ze droegen allebei een
alarmkoord om hun hals. Ik las de tekst die in rode letters
op hun borstzakjes was gedrukt: CooperationX.
CooperationX. Dus dat stond op de jas van de man in het
busje.
Jones stapte weer in de auto en reed weg.
'Meekomen,' zei de vrouw.