Untitled

Een coyote die de weg overstak, een zonsverduistering ...
Maar op zo'n verlaten weg gebeurde natuurlijk nooit iets.
'Nou?' Ze bewoog ongeduldig met haar vingers.
Vooruit dan. 'Eh ... Mijn lievelingskleur is blauw.' Dat
dacht ik tenminste. 'Ik hou van spareribs en pizza en de
muziek van Eric Clapton.'
'En je ouders?' vroeg Lara. 'Die ging je toch opzoeken?'
Weer kreeg ik de neiging om mijn hart uit te storten,
maar de gedachte aan Jones hield me tegen. üfbeter ge­
zegd: de gedachte aan zijn politiepenning.
'Kunnen we het over iets anders hebben?' vroeg ik.
Ze zweeg en staarde door de voorruit naar een punt aan
de horizon. Volgens mij had ik haar gekwetst of op zijn
minst teleurgesteld en daar baalde ik behoorlijk van. Ik
wilde geen ruzie met zo ongeveer de enige persoon ter
wereld die me het idee gaf dat ik er niet helemaal alleen
voor stond.
'Later, oké?' Ik smeekte het bijna.
'Je moet natuurlijk zelf weten wat je vertelt,' zei ze.
Maar het was overduidelijk dat ze er eigenlijk heel anders
over dacht.
We hadden bijna alle cakes afgeleverd. Het laatste adres
was een kleine delicatessenwinkel in het centrum van
Flatstaff. Hoewel ik constant alle straatnaamborden las,
kwam het toch nog als een verrassing toen we Hallstreet
indraaiden. Mijn ogen gleden langs de gevels, op zoek
naar de Pizza Hut.
Ja, daar! Mijn hart beukte tegen de binnenkant van mijn
39