Untitled

hecht geraakt. Tijdens het lezen van het notebook had­
den zich plaaes in mijn hoofd gevormd - fo to's van ons
tweeën, terwijl we samen op een stapelbed plannen
smeedden. Ik had Louis voor me gezien terwijl hij me de
geheime bergplaats en de gestolen pen toonde en niet te
vergeten toen hij door de witpakken werd meegenomen
op een brancard ... En nu ging ik hem voor de tweede keer
in de steek laten. Ik kreeg een brok in mijn keel.
Toen borrelde er een hoopvolle gedachte in me op. Blijk­
baar kon ik ondanks de microchip nog uit mezelf dingen
voelen en denken en fantaseren. Ik was dus nog niet to­
táál afhankelijk van lones. Ik hoefde hem alleen maar
voor te zijn! Ik zou de deur uit mezelf opendoen voordat
Jones me met het alarmkoord de opdracht kon geven.
Met een beee geluk zou mijn actie hem zodanig verras­
sen dat hij even minder alert zou zijn en dan ... pats!
Ik voelde mijn krachten terugstromen. Mijn plan was niet
groots of wereldschokkend, maar het was wel mijn eigen
keus!
Met mijn vrije hand draaide ik bliksemsnel de sleutel om
en toen gooide ik de deur open. lones' blik was naar be­
neden gericht, op het onwillige alarm koord dat hij on­
handig uit de zak van zijn jasje stond te pellen. Zodra zijn
hoofd opveerde en hij me lichtelijk verbaasd aankeek,
haalde ik uit. De schaal raakte de zijkant van zijn schedel.
Een holle tik. Jones wankelde. Ik rukte het alarmkoord
uit zijn hand en smeet het zo ver mogelijk van hem van­
daan. Zijn ogen draaiden weg en ten slotte zakte hij als
een pudding in elkaar.
206