Untitled

Zelfkwelling. Ik kon piekeren wat ik wilde. In mijn geheugen
kwam niets bovendrijven.
Lara's computer dan maar.
Op het moment dat ik hem wilde pakken, zag ik dat de
bovenste la van haar bureau een stukje openstond. Er
lagen een rol tape in, wat pennen en een nietmachine. Ik
wilde hem - een gewoontegebaar? - al dichtduwen, toen
mijn oog op een fo tolijse viel. Een man en een vrouw.
Lara's vader en moeder? Waarom had Lara ze in een la
verstopt? Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen
en haalde het lijse tevoorschijn. Het gezicht van de man
was hoekig, wat geaccentueerd werd door het strenge,
zwarte montuur van zijn bril. Zijn arm lag om de schouder
van de ernstig kijkende vrouw. Ze had zwart, steil
haar en net zo'n brede mond als Lara.
'Zoek je iets?'
Lara! Ik schrok me wezenloos.
'S-sorry, ' stamelde ik. 'Ik kwam vragen ofik je laptop nog
een keere mag lenen, maar je was er niet.'
'N ee, ik was er niet.' Ze rukte het lijse uit mijn hand.
'Je ouders?' vroeg ik.
Even was het alsofik bij haar naar binnen kon kijken. Een
verdrietige trek gleed over haar gezicht.
'Je mist ze zeker wel erg?'
Ze knikte naar de laptop. 'Neem maar mee.'
Wat deed ze ineens afwijzend.
'Bedankt.' Ik wist me geen houding te geven. 'Dan ga ik
maar.'
'Ja.' Ze liet zich met het fo tolijse op haar bed zakken.