Untitled

'Aan het haakje.'
'Daar hangen ze niet.' Het stanleymes brandde in mijn
hand - de hand die ik op mijn rug hield. Met de andere
draaide ik het horloge zodat ik op de wijzerplaat kon Idj­
ken. Nog maar negenenzeventig minuten!
'Niet?' Ze kneep haar ogen samen. 'Even denken. Ik ben
naar het tuincentrum geweest. Om planes te halen.'
Ik kon mijn ongeduld amper nog verbergen. Schiet op!
Denk na!
'Dan zitten ze nog in mijn jasje, aan de kapstok.' Ze knik­
te opgetogen.
Hèhè. 'Ik vind ze wel.' Ik liep naar de deur met mijn rug
naar de muur gericht, wat er nogal raar uitzag als ik op
Bobbies gezicht afging. 'Tot straks!'
Ik haalde mijn rugzak onder de struiken vandaan en
propte het stanleymes in het zijvak. Vlug, naar de kap­
stok in de hal!
Welke kleur had Bobbies jasje ook weer? Rood, blauw?
Die sweater in twee kleuren grijs was van Lara. Over de
naden liepen witte boorden en hij had een capuchon. Per­
fe cte camouflagekleding. Als mijn waanzinnige plan ten­
minste lukte. Ik trok de sweater aan, ritste hem dicht en
liet mijn vingers weer langs de diverse kledingstukken
glijden. Ik moest de sleutels vinden voordat Bobbie bin­
nenkwam en zou vragen waar Lara was.
Ja, daar voelde ik iets hards! Ik stak mijn hand in de lin­
kerzak en kon een juichkreet niet onderdrukken. Auto­
sleutels. Louis, ik kom eraan!
De rugzak bonkte tegen mijn rug. Dat werd een blauwe
222