Untitled

Het was net als bij Four. Die kon zich de volgende dag ook
niets meer herinneren.
'Voel eens achter je rechteroor,' zei ik.
'Hoezo?'
Voordat hij kon tegensputteren, duwde ik zijn haren opzij .
Ja, hoor, er zat een wrat!
'Ik denk dat het een microchip met een zendertje is,' zei ik.
'Zodat de nachtwacht je in de gaten kan houden.'
Louis lachte alsof ik niet goed snik was.
Ik tastte de huid rondom mijn rechteroor af. Er zat een
verdikking! Ik drukte met mijn wijsvinger op het bultje
- misschien kon ik voelen of het een zendertje was -
het was alsof ik op een rotte kies had gezogen, want
meteen knalde er een scherpe zenuwpijn door mijn
kop. Ik vloog bijna tegen het plafond en trok vlug mijn
hand terug. De pijn zeurde nog even na en toen was
hij weg. Ik waagde het niet nog een keer, en trouwens,
ik wist al genoeg: de ontmoeting met lones en Lara
was vast geen toeval geweest. Ze hadden me via het
zendertje weten te traceren! Wat wilden ze van me? En
waarom hadden ze me niet naar de instelling teruggebracht?
Ik verwachtte de hele dag dat de witpakken me uit de les
zouden roepen.
Ze moeten Louis toch ondervraagd hebben: Hoe ben je uit
je kamer ontsnapt? Waar is dat pasje dan gebleven?
Maar het was een dag als alle andere. De witpakken de-
IS°