Untitled

Nog geen honderd Lara's konden me tegenhouden. Ik
rukte me los en liep stug door.
Ze volgde me nog een stukje. 'Boy!' Toen stampte ze met
haar voeten. 'Dan moet je het zelf maar weten. Ik ga
terug.'
Het drong amper tot me door. Het was alsof het gebouw
me hypnotiseerde, ik moest en ik zou ernaartoe.
De weg maakte een bocht en verdween achter een rij
yucca's en stekelig struikgewas. Ik ging langs de kant lopen
en maakte me kleiner. Ja, daar was de ingang. Een
slagboom met een hokje ernaast. Ik hurkte achter de
struiken. Had ik maar een verrekijker, ik kon niet zien of
er iemand achter het spiegelende glas zat. De gok wagen?
Maar wat moest ik in hemelsnaam tegen de eventuele portier
zeggen? 'Kunt u me vertellen wat dit voor een gebouw
is?' Ha, hij zou me wegjagen. Of nog erger: me laten arresteren
omdat ik me op verboden terrein bevond.
Nee, ik moest ongezien bij het gebouw zien te komen.
Via de zijkant, dat was mijn enige kans. Ik keek naar de
blinde grijze muur. Daarvoor lag een stukje niemandsland
en dan kwam het metershoge hek met het prikkeldraad
erbovenop. Ik kon mezelf wel wat doen. Waarom
had ik geen gereedschap meegenomen? Het zou nog wel
lukken om tegen het hek op te klauteren, maar dat gemene
prikkeldraad ... mijn kleren en vel zouden aan flarden
scheuren. Mijn enige hoop was dat er ergens een gat in
het hek zou zitten. Ik schatte de mogelijkheid niet erg
groot in maar ik kon niets beters bedenken en een wanhoopsdaad
leek me nog altijd beter dan zomaar opgeven.
59