Untitled

leef alleen met de blonde vrouw achterin zitten. Ze was
minder spraakzaam dan de paardenstaart. We toerden
een poosje rond en stopten toen weer. Ze pleegde een
telefoone en niet veel later klopte er iemand twee keer
lang en één keer kort op het portier.
'Alfa zes?' vroeg ze voordat ze opendeed.
Ik nam aan dat het een codenaam was. De man die bin­
nenkwam, droeg een hoed en een koffer. Hij nam de ge­
kopieerde berichten mee. 'Ik geef een seine zodra ik
klaar ben.'
We reden weer verder, naar een parkeerplaats . Daar mocht
ik weer voorin gaan zitten en werden de afgelopen uren
met het alarmkoord uit mijn geheugen gewist.
'Zullen we Italiaans eten vanavond?' vroeg de vrouwelijke
witpak. 'Dan mag jij kiezen wat we daarna gaan doen.'
In ieder geval niet naar Rocky's. Ik wilde de witpakken zo
ver mogelijk van het notebook en de stick vandaan hou­
den. Ze mochten eens op ideeën komen.
'Naar de film,' zei ik.
We parkeerden op het terrein achter Cinematic. Ik greep
naar het hengsel van mijn rugzak.
'Die ga je toch niet meenemen?' zei de mannelij ke wit­
pak. 'Alleen miees en vrouwen kunnen niet zonder hun
make-upspullees.' Hij was de enige die lachte.
Mijn hersens maakten overuren. Zonder rugzak kon ik
niet weglopen. Zonder de bestellijst en het mobiele zou
ik het notebook en de stick nooit meer terugvinden. Zon­
der de fo to zou ik niet meer weten waar de boys gevangen
254