Untitled

mend. Ik had het gevoel dat ik geen adem meer kon halen
en legde mijn dreunende hoofd tegen de koele ruit.
Het busje reed maar door. De weg werd breder, de kuilen
maakten plaats voor asfalt. We draaiden een grotere weg
op, maar ik zag nog steeds niets wat op bebouwing leek.
Geen verlichte ramen van huizen, geen benzinepomp
met neonreclames, alleen maar die muur van duisternis.
Tot mijn verbijstering stopten we toch.
Ze gingen me hier toch niet achterlaten?
Het portier vloog open. Ik klemde me vast aan het hand­
vat bij het raam. Een van de mannen pakte mijn rugzak af
en smeet die met een boog naar buiten. Zodra de tas in
het hoge gras langs de weg landde, loste hij op in het
niets.
'Nu hij nog.'
Ik kon in het handvat knijpen wat ik wilde. Binnen tien
seconden hadden de witpakken me overeind geholpen en
duwden me uit de bus. Ik raakte de grond en voelde mijn
enkel knakken, toen viel ik languit op het asfalt. Het leek
alsof iemand met schuurpapier over mijn arm ging. Pijn.
Overal. Ik gafhet op. Ik kon niets meer. Wilde niets meer.
Alleen maar heel stil blijven liggen en dan hopen dat alles
ophield.
'We kunnen hem beter een eindje verderop leggen,' hoor­
de ik een van de mannen zeggen. 'Van de weg af en uit het
zicht. Hij is vanavond al een keer gewist, dus die is voor­
lopig in coma.'
'Twee keer achter elkaar? Wat heeft die jongen in hemels­
naam voor verschrikkelijks gedaan?'