Untitled

sirenes. Zwaailichten. Verbeelding of werkelijkheid? Ik
was zo zweverig. Flyin9 hi9h.
Een enorme knal deed de hemel schudden. Het dak van
het grijze gebouw barstte open als een overrijpe meloen.
Vlammen en brokstukken schoten de lucht in.
'Neeeeeeeeee!'
In een laatste wanhoopspoging holde ik naar het ge­
bouw. Een tweede explosie. De zendmast kapseisde. De
toren bleef nog even staan om vervolgens als een kaar­
tenhuis in elkaar te zakken. Lopen! Mijn tas bonkte te­
gen mijn rug. Weer een knal. Zweet lekte naar mijn hals.
Tenminste, ik dacht dat het zweet was, maar toen ik het
wegveegde, zat mijn hand onder het bloed. Ik voelde
aan het verband. Ook al kledder. Ik kreeg een metaal­
achtige smaak in mijn mond en de grasvlakte begon te
kantelen.
Ik deed mijn ogen open. Het eerste wat ik zag waren
vlammen tegen een zwarte hemel. Ze kwamen uit het
grote, grijze gebouw. Er stond een cordon van politie­
auto's en brandweerwagens omheen. Hun zwaaibalken
verspreidden een onwezenlijke blauw-rode gloed. Mars­
mannees met dikke pakken, helmen en maskers stort­
ten met hun uitgerolde slangen fo nteinen van water uit.
Ik had het gevoel dat ik in de hel was beland.
'Hij is bij!'
Een vrouw in uniform controleerde mijn polsslag. Toen
merkte ik pas dat ik op een brancard lag.
'Hoe voel je je?' vroeg ze.