Untitled

Ik haalde mijn schouders op. 'Geen idee. Ik weet maar één
ding: we moeten hier weg.'
'Dat hebben we al geprobeerd,' zei Louis somber. 'En met
die chip in mijn lijf maak ik al helemaal geen kans meer.
Ze zien meteen waar ik ben.'
Tja, hij had natuurlijk gelijk. HoeweL ..
'De buitenproef!' riep ik. 'Om de Pizza Hut staan geen hek­
ken. De volgende keer zeg je dat je naar de wc moet en
dan smeer je hem.'
'Ja?' aarzelde Louis.
'Door de achteruitgang of een wc-raampje.' Ik bewoog wild
met mijn armen. 'En dan ga je naar het dichtstbijzijnde
politiebureau.'
Louis keek naar het notebook. 'En hoe weet ik dat de
agenten daar niet in het complot zitten? Die adressenlijst
op de stick .. . '
Daar stonden belangrij ke politiefunctionarissen op. Het
was niet denkbeeldig dat die voor de cooperation werk­
ten.
'Oké, geen politie.' Ik dacht even na. 'De krant en de tele­
visie! Als het nieuws eenmaal verspreid is, kan niemand
het meer ontkennen. Dan moeten ze de zaak wel onder­
zoeken. Eén kij kje in de ziekenboeg en de hele Coop­
erationX ligt op zijn gat.'
Louis ging met zijn nagels over de kaft. Ik wist niet dat je
zo bleek kon zien als je een zwarte huid had.
'Het is onze enige kans,' smeekte ik.
Hij zuchtte diep. 'Vooruit dan.'
I57