Untitled

Het werd stil. Ik probeerde hun reactie te peilen.
'Jemig,' zei Lara toen.
Bobbie schudde haar hoofd. 'Helpen je adoptieouders je
dan niet?'
Even hoefde ik niet meer te acteren. 'Dit moet ik alleen
doen.'
'Maar hoe dan?' vroeg Lara. 'Heb je wel een adres?'
'Ik weet alleen dat ze in de omgeving van Flatstaff wonen,'
antwoordde ik. 'Tussen de adoptiepapieren heb ik
een foto gevonden. Het gebouw dat erop staat, kan me
vast verder helpen.' Ik knikte naar Lara. 'Met jouw laptop
heb ik uitgevogeld waar het ligt, alleen ... '
Ze keken elkaar aan.
'Ik heb de auto morgen niet nodig,' zei Bobbie.
'Dat is dan geregeld.' Lara schepte nog een keer aardappelsalade
op. 'Ik breng je.'
Bobbie hield me de schaal met ansjovis voor. 'Ik ga zo
een wasje draaien, dus als je nog vuile kleren hebt .. .'
Hun vriendelijkheid was overweldigend. Weer had ik bijna
alles opgebiecht. Maar toen dacht ik aan de serveerster
van de Pizza Hut. Stel dat Lara ...
Ik beet op mijn lip. Ook in gezelschap kon je je vreselijk
eenzaam voelen.
De volgende dag reden we met een pasgevulde tank weer
over de asfaltweg in de richting van Flatstaff. De kaart lag
op mijn schoot.
'Heb je de foto bij je?' vroeg Lara.
Ik haalde hem uit mijn rugzak.
5 6