Untitled

Tijdens het luchten zat Steve met zijn rug tegen het hek.
Coach Two was met zijn gebruikelijke training bezig en de
andere boys stonden een stukje verderop met een witpak
te praten. Te slijmen, zou Five een paar maanden geleden
nog gezegd hebben. Nu deed hij zelf net zo hard mee.
Louis en ik lieten ons bankje in de steek en slenterden op
Steve af. In zijn blik zat een mengeling van afweer en ver­
langen naar contact.
'Valt niet mee, hè?' vroeg ik, terwijl ik me naast hem op de
grond liet zakken. 'Om hier te zijn, bedoel ik.'
Hij schokschouderde. 'Kan mij het schelen. Ik ben zo weer
weg.'
'Vergeet het maar.' Louis ging op zijn hurken zitten. 'Wij
hebben ook een keer geprobeerd om ervandoor te gaan,
maar de nachtwacht snapte ons.'
'De nachtwacht?' Steve was ineens vol aandacht. 'Hoe
kwamen jullie dan op de gang? Mijn deur zat de hele
nacht op slot.'
Louis deed zijn mond al open. 'We .. . '
Ja, hoor, ga het even rondbazuinen, dacht ik. Als iemand
van het pasje hoorde, kwamen we hier nooit meer vandaan.
' ... zagen de deur openstaan,' zei ik snel. 'Foutje van de
witpakken. Ze hadden hem niet goed dichtgedaan.'
Louis keek even verbaasd, maar ik geloof dat hij het daar­
na wel snapte.
'0.' Steve sloeg zijn benen over elkaar. 'Zo veel mazzel
heb je maar één keer. Je kunt beter een bom maken .' Hij
maakte een vuist en deed zijn hand weer open. 'Boem,
een gat in de muur, waardoor je kunt ontsnappen.'