Untitled

ons een poos gedeisd houden tot die witpakken het op­
geven.'
Hij had alweer gelijk.
Ik probeerde de brok in mijn keel door te slikken. 'Oké.'
Louis heeft de portemonnee van een witpak gerold, er een
bankbiljet uit gehaald en de portemonnee weer terugge­
stopt. Dat valt minder op dan wanneer hij de hele inhoud
achterover zou drukken. We hebben het uitgerekend: nog
drie dagen, dat zijn ongeveer vijftien verschillende witpak­
ken. Broekzakken, tassen, niets is veilig voor de vlugge
vingers van Louis. Straks hebben we genoeg geld om het
een tijdje uit te zingen.
Nog twee nachten. We zijn net de nachtwacht gevolgd.
Rond twaalf uur haalt hij koffie uit de automaat in de ver­
gaderzaal beneden. Een van ons moet hem weg zÎen te
lokken, zodat de ander slaappillen in zijn koffie kan doen.
Daarna hebben we overal naar een tang gezocht, maar
die was nergens te vinden. Toen kreeg Louis een gewel­
dig idee. In het scheikundelokaal staan allerlei vloeistoffen
opgeslagen om tijdens de les proeven mee te doen. We
hebben een fles salpeterzuur meegenomen. Als we dat
over het gaas gieten, lost het ijzer vanzelf op. Te nminste,
dat hopen we.
Over een uur is het zover. In mijn rugzak zitten de fles met
salpeterzuur, het rolletje bankbiljetten, het memorecorder­
tje, de usb-stick met alle gegevens en het potje slaappil-