Untitled

De vinger van Steve ging aarzelend omhoog.
lones knikte hem toe. 'Eight. Permissie tot spreken.'
'Ik weet niet of het belangrijk is, maar ... ' Steve keek me
met emotieloze ogen aan. 'Ik heb Seven tijdens het luch­
ten over een usb-stick horen praten.'
Ik werd gefouilleerd en vervolgens naar de operatiekamer
bij de ziekenboeg gebracht. Het echtpaar Rogers hielp
me in een verstelbare stoel en parkeerde een tafele met
doktersgereedschap naast me.
Martelwerktuigen, dacht ik. Voor zover ik nog kon den­
ken. Mijn hersens waren één grote kluwen van paniel{.
Lara's vader scheen met een lampje in mijn ogen en on­
derzocht mijn pijnlijke hoofd.
'Waar ben ik?' vroeg ik. 'Is dit een ziekenhuis? Heb ik een
ongeluk gehad?'
Geen antwoord.
Mevrouw Rogers overhandigde me een glas water en een
pillee. 'Om te kalmeren.'
Weinig kans. lones kwam binnen. Met mijn rugzak.
'Die stick is onvindbaar,' zei hij op fluistertoon tegen de
artsen. 'We hebben wel een aantal andere spullen in zijn
tas aangetroffen. Een van de begeleiders moet hem ge­
holpen hebben, en ik wil weten wie.'
lones zette mijn stoel rechter, zodat ik zonder enige
spierkracht vanuit een liggende houding tot zit kwam.
Toen ging hij pal voor me staan. 'Zeg op, mannee. Wie
heeft je geholpen?'
25 9