Untitled

'Sorry.' Ik raapte de doggy bag op en bood haar een
nieuw stuk pizza aan. 'Zoenoffer?'
'Vooruit dan.' Ze glimlachte dunnees. 'Zand erover. '
Dat ging wel heel gemakkelijk. Ik wist niet of ik opgelucht
of juist achterdochtig moest zijn.
Ik draaide de deur van mijn kamer op slot en liet me op
het bed vallen. Het tripje naar Flatstaff had me niet veel
verder geholpen. Het had alleen maar nóg meer vragen
opgeroepen. Kon de serveerster zich echt zo vreselijk vergissen?
Anders moest Lara op zijn minst een tweelingzus
hebben waar ze niets van wist. Of net als ik haar geheugen
kwijt zijn.
Bullshit! Morgen zou ik mijn spullen pakken en maken
dat ik hier wegkwam!
Maar waarheen? Ik tastte naar mijn rugzak onder het
bed.
Hij lag er niet!
Ik liet me razendsnel van het matras rollen en keek onder
de bedrand. pfff. De tas was alleen maar van het hoofdeinde
naar het voeteneinde verschoven.
Tegen de tijd dat ik weer op het bed zat, rinkelde er
ergens een alarmbellee. Niks pfIf! Rugzakken hadden
geen pooes. Er had iemand aan mijn spullen gezeten!
Meteen kwamen alle complottheorieën in volle vaart
terug. Ik dacht aan verborgen camera's en afluisterapparatuur.
Die schroef op de ventilator kon best een microfo
one zijn en ...
Toen zag ik de strepen op de vloerbedekking pas.
47