Untitled

kamergenoot. Hij heeft voor een pen gezorgd, zodat ik
alles kan opsch rijven.
Het is jammer dat ik niet ook nog een zaklamp heb; het
streepje maneschijn dat door het getraliede raampje bo­
ven me naar binnen valt, geeft amper genoeg licht. Bij
gebrek aan een stoel zit ik op mijn hoofdkussen op de
koude vloer. Alles is hier kil en kaal - het enige meubilair
bestaat uit een stapelbed en een kast, die ik allebei met
Louis moet delen. In de hoek is een tegelmuurtje met
daarachter een emmer voor als we 's nachts moeten pis­
sen. Overdag kun je gewoon naar de wc in de gang, maar
na de avondzoemer gaan alle deuren op slot. Het is niet te
hopen dat we ooit diarree krijgen.
De eerste nacht in deze kamer was de verschri kkelijkste
van mijn leven. Ik lag in dat vreemde, harde bed en had me
nog nooit zo bang en alleen gevoeld. Louis leek te slapen,
want boven me was het stil. Ik wilde ook wel wegdoezelen
en even alies vergeten, maar mijn kop was net een opge­
draaide wekker die niet kon stoppen met rinkelen.
Ik dacht aan mijn eigen vertrouwde kamer thuis. Aan Ka­
thy's zeurderige stemmetje om de hoek van de deur als
er weer eens een monster onder haar bed lag en ik met
haar mee moest om hem weg te jagen. Aan mijn moeder
die van haar avonddienst thuiskwam, haar verpleegsters­
schoenen met de dikke rubberzolen uittrok en op haar
pantykousen naar boven sloop om te controleren of alles
oké was. Eenmaal gerustgesteld ging ze altijd weer net zo
zachtjes naar beneden om in de woonkamer naar de late
herhaling van As the world turns te gaan kijken. In gedach-
85