Untitled

vond het meteen een geweldjg idee. Dat was dé manier
om informatie over de Cooperation te vinden. Dus zijn we
net als gisternacht naar beneden geslopen en zette ik de
computer aan. Vette pech . Ik moest een wachtwoord in­
voeren. Thuis heb ik een speciaal programma om wacht­
woorden te achterhalen, maar nu moest ik het zonder
hulpmiddelen doen. Nattevingerwerk dus.
'CooperationX,' stelde Louis voor.
Ik tikte de letters in en kreeg een foutmelding.
'Kijk eens in de la,' zei ik. 'Sommige mensen schrijven hun
wachtwoord op.'
Louis trok hem open. 'Pennen, elastiekjes, een puzzel­
boekje.' To en de volgende la. 'Schaar, schrijfblok, een paar
usb-sticks, maar niks bijzonders.' De schaar verdween in
zijn pyjamazak.
Boys probeerde ik. Weer mis.
Louis zocht in de tweede la. 'Een oplader! Voor mijn mo­
bieltje.'
'Veel te link,' zei ik. 'Dat merken ze meteen.'
'En wat dan nog?' Hij zat al in Louis' pyjamazak.
Ik zuchtte. 'Wachtwoord?'
Ook in de laatste la was geen wachtwoord te vinden. Louis
trapte hem met zo veel geweld dicht dat het fotolijst je op
het bureau omviel. Ik zette het weer rechtop en checkte of
het glas nog heel was. Een meisje keek me lachend aan.
Ze had een hoekig gezicht, kort, zwart haar en in haar
neusvleugel schitterde een diamantje.
Ik moest mezelf knijpen om het te geloven. Het was Lara!
126