Untitled

'Dat hoop ik niet, jongen,' zei mijn overbuurman. 'In een
ziekenhuis kun je maar beter niet komen.'
We liepen lachend de gang in.
'Kathy wilde per se slingers ophangen,' zei mijn moeder.
'Ze is zo blij dat je weer thuiskomt.'
Ik sloeg mijn arm om haar middel en kreeg heel veel zin
om haar op te tillen.
'Ik heb appeltaart gebakken.' Ze aaide me even langs mijn
wang. 'En jij mag zeggen wat we vanavond eten.'
We passeerden de receptie en kwamen in de glazen hal
die naar de buitendeur voerde. De lucht was van een pas­
gewassen blauw, de zon scheen en er stond niemand bij
de uitgang om me tegen te houden.
Ik nam een diepe teug adem. De wereld lag voor me, vers
en bijtklaar als een dampende pizza. Van nu af aan had
ik, Sam Waters, het heft in handen. En al zou ik mezelf
honderd keer in mijn vingers snijden, wat vast ging ge­
beuren, dan nog zou ik het niet anders willen. Voortaan
was elke keus mijn eigen beslissing en werd ik niet ge­
dwongen door een chip.
'Ik kies pizza,' zei ik. 'Cheezy Crust. '
Toen stapte ik naar buiten, de vrijheid in.