Untitled

aanvallen voordat iedereen had, maar hij kon zijn lepel
niet vinden.
'Je moet beter op je spullen passen,' zei Two. 'Ze zijn eigen­
dom van de instelling en de groep.'
Dikke Four keek naar Two alsof hij hem wilde verslinden,
met of zonder lepel.
Louis stootte me aan met zijn knie. Ik gluurde naar zijn
hand, die hij onder de tafel had verborgen, en zag de steel
van een lepel uit zijn mouw steken. Hoe had hij dat zo snel
gedaan?
'Wie heeft mijn lepel gejat?' riep dikke Fou r.
Boy Five begon keihard te lachen en met zijn vuisten op
de tafel te slaan. Two en Three hielden hun handen tegen
hun oren.
'Kappen!' riep de witpak. 'Anders gaan jullie zonder toetje
naar bed.'
Dikke Four was als eerste stil.
Ik keek de tafel rond. Naar de boys die allemaal dezelfde
blouse droegen. Het was een belachelijk gezicht. Ze kon­
den ons dan wel aankleden als een ve rschri kkelij ke zes­
ling, maar van enig groepsgevoel was nog lang geen
sprake.
'Uniformiteit is het cement van onze organisatie.'
Voorlopig zag ik alleen nog maar los zand.
To en ik met Louis alleen op onze kamer was, liet ik hem
mijn notebook zien.
'Dat ben je zo kwijt,' zei hij. 'Ze houden hier regelmatig ka­
merinspectie.'
100