Untitled

Ik draaide de kraan open en hield mijn hoofd onder de
straal. Het water was zo ij skoud dat het leek alsof mijn
hersens doormidden spleten. De pijn bracht me weer bij
mijn positieven. Ik boende mijn gezicht, wreef in mijn
ogen, spoelde mijn mond en dronk alsof ik dagen in de
woestijn had rondgezworven. Kraan dicht. Ik droogde
mijn druipende haren met een handdoek. Toen was ik
weer helder genoeg om na te denken.
Eerst controleren of het huis omsingeld was en of er
iemand op het dak zat.
Ik liep naar het raam bij het balkon en verborg me achter
het gordijn. Als ik de vitrage opzijschoofkon ik praktisch
de hele tuin overzien. Bobbie zat op haar knieën bij een
bloemperk en stak een schepje in de grond. Lara stond
naast haar met een kise vol planes en gaf haar er
telkens eene aan. Alles leek normaal en volkomen on­
schuldig. Ik ging op het balkon staan, zodat ik op het dak
kon kijken. Ook al niets bijzonders te zien. Had ik het me
dan allemaal verbeeld? Ofwilde Jones eerst controleren
ofhij de juiste stick had gekregen en zou hij daarna pas ...
Als hij kwam, moest ik voorbereid zijn!
Ik sloop weer naar binnen, sloot de deur en controleerde
of de deur naar de overloop ook op slot zat. Toen zocht
ik naar ... Ja, naar wat eigenlijk? Had ik maar een wapen,
een geweer of een revolver, desnoods een mes. Maar in
deze kamer was niets om mezelf mee te verdedigen. Het
enige wat ik kon bedenken was de schaal met de kruidi­
ge takjes. Ik maakte hem leeg en zette hem naast me. Als
Jones het waagde om binnen te komen, zou ik hem neer-