Untitled

Ik was er zeker van dat ik geen hap door mijn keel zou
kunnen krijgen. 'Nee, bedankt. Ik zoek mijn kamer maar
eens op, ik ben bekaf.'
De balkondeuren stonden op een kier. Het gordijn be­
woog lichtjes heen en weer. Buiten klonk geroezemoes.
Ik herkende de lage bromstem van Jones, die in mijn af­
wezigheid ineens een stuk spraakzamer was, maar ik kon
niet verstaan wat hij zei. Het was zeker grappig, want
Lara lachte nogal overdreven. Beneden me klonk gerom­
mel van potten en pannen. Bobbie ruimde waarschijnlijk
de vaatwasser in.
Ik installeerde me in kleermakerszit op het bed en duwde
twee kussens achter mijn rug. Met mijn tanden beet ik
een stuk draad door, wurmde hem door het oog van de
naald en herstelde de mouw van mijn blouse met grove
steken. Daarna was het rugpand aan de beurt. Ik was niet
bepaald een naaldkunstenaar, maar het kon ermee door.
Toen pakte ik mijn gloednieuwe notebook, deed verslag
van de afgelopen dag en maakte een lijst met aankno­
pingspunten. Het leek eerder een lijst met vraagtekens.
Ze grijnsden me toe vanafhet papier, alsof ze wilden zeg­
gen: hopeloze zaak. En hoe langer ik ernaar keek, hoe
meer ik het gevoel kreeg dat ze me uitlachten. Straks ver­
loor ik ook mijn verstand nog!
Ik smeet het notebook door de kamer. Het crashte tegen
de kast en knalde toen op de vloer.
Baf!
B uiten werd het even stil.