Untitled

In een normaal gezin werd kleding niet gemerkt. Zat ik
soms op kostschool of woonde ik in een internaat?
Ik stootte met mijn teen tegen het rollee bankbiljetten
dat uit mijn broekzak was gevallen en meteen echode
mijn stem weer in mijn oren: bel in geen geval de politie.
Stel je voor dat ik uit een inrichting voor jonge criminelen
was ontsnapt!
Een rilling trok langs mijn ruggengraat.
Douchen. Met een heldere kop kon je beter nadenken.
Ik stond voor de wastafel en tuurde naar mijn voeten op
het eigele mae. Ik wilde in de spiegel kijken maar toch
ook niet. Hij boezemde me angst in. Alsof de man met de
bijl plotseling achter me kon opdoemen, zoals je wel
eens in horrorfilms ziet. Of misschien was ik bang dat ik
zelf de jongen met de bijl was .
Aan de andere kant: de spiegel zou ook antwoorden ge­
ven. Je uiterlijk vertelde ook iets over je karakter. Er was
zelfs een klein kansje dat er bij het zien van mijn gezicht
een paar luikjes opengingen. Hoewel. Van die flits daar­
net was ik alleen maar geschrokken. Me iets herinneren?
Ho, maar.
Ik weet niet meer hoe lang ik daar op dat matje heb ge­
staan, maar op een gegeven moment had ik eindelijk ge­
noeg moed verzameld om mijn hoofd op te tillen. Het
leek wel een kanonskogel, zo zwaar. En toen duurde het
nog minuten voordat ik mijn ogen open durfde te doen.
Het was minder eng dan ik had verwacht. Ik bedoel: ik
was geen monster of zo. En al herkende ik mezelf niet
25