Untitled

camera's stukken handiger. Dat stond ik te bedenken, toen
de witpak zich ineens uitrekte, zijn stoel achteruitschoof
en zijn beker pakte.
Ik schrok me rot. Hij kwam onze kant op!
Louis trok me mee naar de dichtstbijzijnde wc en sleurde
me mee naar binnen. Ik ging op het deksel van de toilet­
pot zitten, zodat ik niet van angst zou flauwvallen. Louis
bleef rustig en cool. Door al die inbraken heeft hij natuur­
lijk stalen zenuwen gekregen.
'Hij is naar beneden,' zei hij, terwijl hij door de spleet gluur­
de. 'Koffie halen, denk ik.'
Van mijn eerdere lef was niets meer over. Ik was het liefst
voor altijd op die wc blijven zitten, maar Louis pakte mijn
arm. 'Dit is onze kans.'
Ik probeerde mijn zenuwen uit te schakelen, wat niet echt
lukte. Op benen van rubber sloop ik achter Louis aan naar
het kamertje van de nachtwacht.
Louis trok als een volleerde inbreker de ene na de andere
la van het bureau open en liet af en toe iets in de zak van
zijn pyjamabroek glijden. Ik was vooral gebiologeerd door
de beeldschermen. Of beter gezegd: door de flikkerende
rode stipjes op de meest linkse plattegrond. Wat moesten
die voorstellen? In de doucheruimtes, wc's en gang flik­
kerde niks. Daar vooraan moest de kamer van Louis en
mij zijn. Ook niets te zien. Maar in de kamer achterin zag
ik twee stipjes. De kamer van Two en Three. Twee jongens,
twee stipjes ...
Hadden ze soms zendertjes in onze pyjama's genaaid, zo­
dat ze konden controleren of we 's nachts in bed lagen?
120