Untitled

DERTIG. Ik durfde ineens niet meer. Zolang ik het niet
geprobeerd had, kon het sleutele nog passen en was er
nog hoop.
Lara gafme een stomp. 'Schiet nou op.'
Ze was minstens zo gespannen als ik, maar dan vanwege
de bankemployés. In ieder geval keek ze voortdurend
achterom.
Ik haalde het sleutele uit mijn zak en liet het van de
zenuwen op de grond vallen. Lara duwde me ongeduldig
opzij en raapte het op. Ze keek naar het cijfer en stak het
sleutele in het slot. Tenminste, dat probeerde ze.
Het paste niet.
Voor de zoveelste keer reden we weer tussen de grasvlakten.
Ik kreeg het akelige gevoel dat ik de rest van mijn
leven over deze weg heen en weer zou moeten rijden, van
het kase naar de muur.
'Baal je erg?' vroeg Lara.
Stomme vraag!
'We kunnen nog meer banken zoeken,' zei ze. 'Als we
thuis zijn.'
Hoezo thuis? dacht ik schamper. Thuis, daar waren je ouders
en de rest van je familie en vrienden. Een plek waar
je iedereen kon vertrouwen en waar het veilig genoeg was
om te janken en eerlijk de waarheid te zeggen, of die nou
leuk was ofniet, want thuis hielden ze van je en zouden
ze het je toch wel vergeven. Ik had geen thuis, alleen een
bed and breakfast waar ik ook nog voor moest betalen.
'Morgen vertrek ik,' zei ik hees.