Untitled

slaan. Ik hoopte dat de schaal hard genoeg zou zijn om
iemand uit te schakelen. En dat ik zelf ook hard genoeg
zou zlJn.
Daar zat ik dan. Op de grond en half verscholen achter
het bed - om de een of andere reden voelde ik me daar
veiliger dan wanneer ik op het bed zou zitten, ik had
zeker te veel films met sluipschutters gezien - met mijn
notebook voor me. Ik was de stick en mijn geheugen
kwijt, maar gelukkig had ik mijn verslag nog.
Wie was ik?
Alleen mijn notebook kon daarop antwoord geven.
Het is blijkbaar gebeurd. Louis vertelde me dat ze me
midden in de nacht op kwamen halen. Ik geloofde hem
eerst niet. Misschien vind ik dat nog het griezeligst: ik
weet er niets meer van. Louis zegt dat ik zonder tegen­
stribbelen meeging. Waarschijnlijk heb ik beseft wat er
ging gebeuren, dat het móést gebeuren, wilde ik kunnen
ontsnappen. Ik kan het alleen maar gissen, vanaf het mo­
ment dat ik naar bed ging, is alles één groot gat. Het eni­
ge wat ik zeker weet, is dat ik nu ook een chip met een
zendertje heb. Ook dat wilde ik eerst niet geloven, maar
toen liet Louis me de wrat achter mijn oor voelen en daar­
na heeft hij het alarmkoord op me uitgeprobeerd. Hij zei
dat ik tien push-ups moest doen. Ik probeerde me te ver­
zetten, maar het was net alsof mijn armen en benen niet
meer van mij waren. Het leek alsof er een motortje in zat
met een eigen wil. Ik voelde een enorme druk achter mijn
oor, die pas verdween toen ik op de grond ging liggen. Zo-