Untitled

Ik ben een vriend van niks. Ik heb hem in de steek ge­
laten. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Ik had hem moeten
helpen. Vechten, slaan, bijten desnoods. Maar er zat lijm
onder mijn zolen en mijn spieren wilden niet meer. Alleen
het angstzweet gulpte met liters uit mijn poriën. Ik ben
een verrader. Het spijt me zo. Kon Louis me maar horen.
Wat zouden ze met hem aan het doen zijn? Een zender­
tje in zjjn lijf schieten? Hypnotiseren? Of nog erger? Het
was een belachelijk plan. Hoe hadden we ooit kunnen
denken ...
In het begin ging alles nog van een leien dakje. We had­
den onze bergschoenen met de veters aan elkaar vastge­
knoopt, zodat we ze om onze hals konden hangen. (Sok­
ken maken minder lawaai.) Ik droeg de rugzak met al onze
spullen en volgde Louis door de gang naar de vergader­
ruimte. Met een handjevol slaappillen verstopte hij zich
achter een nepgordijn dat tegen de muur hing.
'Je voeten,' fluisterde ik.
Hij schoof dichter tegen de wand.
'Perfect. Volkomen onzichtbaar.' Ik ging terug naar de
gang en verborg me in het kantoortje ernaast. Vijf mi­
nuten later klonken er voetstappen. De nachtwacht. Ik
wachtte tot hij in de vergaderruimte was en sloop de
gang weer op. Zodra ik de koffieautomaat hoorde gorge­
len, zette ik de memorecorder aan. Louis en ik hadden
met het staaflampje tegen de kast staan tikken en het ge­
luid opgenomen.
'Is daar iemand?' vroeg de nachtwacht.
Tik, tik, deed de memorecorder. Dat moest voldoende zijn,
I43