Untitled

Het bloed klopte in mijn slapen. De serveerster van de
Pizza Hut had dus toch gelijk. Lara en ik waren bekenden
van elkaar!
Ik heb haar voor het eerst ontmoet in de Pizza Hut, toen
ik daar was met mijn vrienden Pete en Michael. We waren
naar een computerbeurs geweest en wilden onszelf na af­
loop op een giant pizza trakteren. Dat 'giant' bleek niets te
veel gezegd. To en de bestelling was gearriveerd , konden
we de tafel amper meer zien. Er lag, zeg maar, een tafel­
kleed van deeg overheen.
Lara zat naast ons en probeerde tegelijkertijd van haar sa­
lade te eten en iets op haar laptop te doen, wat aan haar
gefronste voorhoofd te zien niet erg lukte.
'Sorry, jongens,' zei Michael. 'Even een meisje redden.'
Hij redt aan de lopende band meiden, met een gemak
waar ik jaloers op ben.
Maar dit keer ging het dus net even anders. De problemen
met Lara's computer waren zo ingewikkeld dat er een
echte expert nodig was - iemand als ik dus.
Tien minuten later was de laptop weer tiptop in orde en
hielp Lara ons om de giant pizza weg te werken. Ik amu­
seerde me prima. We deden blaasvoetbal met olijven en
discussieerden over hacken - een onschuldige hobby of
niet? Michael legde telkens zijn arm om Lara heen, die ze
tot mijn vreugde telkens ook weer wegduwde. Pete vertel­
de moppen die vreselijk flauw waren, maar dat hinderde
niet want we waren in zo'n stemming dat we al bij de eer­
ste zin in lachen uitbarstten. En toen was het ineens laat
I27