Untitled

aan het portier, duwde me naar buiten en werd bijna duizelig
van een bedwelmend zoete geur.
'De bloemen,' zei Lara. 'Heftig, hè? Kom, dan laat ikje de
rest van de tuin zien.'
Ik vond het best prettig dat ik nog niet meteen in mijn
eene in een vreemde logeerkamer hoefde te gaan zitten.
Lara's opgewonden woordenstroom zorgde ervoor dat ik
mijn ellende even vergat en me bijna normaal voelde.
'Eigen kweek. ' Ze wees naar een groepje planten. 'En dat
rozenperkje is het paradepaardje van mijn tante. Ze heeft
er zelfs een prijs mee gewonnen.'
Ik geloofde niet dat ik groene vingers had. Oké, ik wist
hoe een roos eruitzag en dat je gras zo nu en dan moest
maaien, maar verder ging mijn plantenkennis niet.
Bij een vogelhuisje zag ik een vrouw staan. Brede rug,
kaplaarzen, het haar slordig opgestoken. Ze schepte voer
uit een zak en legde dat in het huisje.
'Tante Bobbie!' riep Lara. 'Ik heb een gast meegebracht.'
De vrouw draaide zich om. Haar grijze ogen keken me
nieuwsgierig aan. 'Dag.' Ze klopte haar hand af aan haar
broek en stak hem toen naar me uit.
Ik moest een paar passen doen om erbij te kunnen. 'Boy
Seven.'
'Bobbie. ' Haar handdruk was ferm. 'Wat is er met je
been?'
'Enkel vers tuikt. '
'In de EHBO-doos zit rekverband.' Bobbie knikte naar
Lara. 'Hij kan in de gele logeren.'
'Je boft.' Lara straalde alsof ik zojuist de hoofdprijs had
21