Untitled

te stoppen. Straks hing hij weer ergens ver weg aan een
kapstok als de witpakken me voor een opdracht kwamen
halen.
Dat alle boys inmiddels een chip droegen, bleek ook
voordelen te hebben. De witpakken waren veel minder
alert dan daarvoor. De kamercontroles bleven achterwe­
ge en ook fo uilleren was er nauwelijks meer bij. Ze dach­
ten dat we getemd waren, dat ze ons helemaal onder con­
trole hadden.
Foutje!
Tijdens wiskunde werd ik uit de les gehaald. Geflankeerd
door twee witpakken liep ik naar de glazen uitgang. Bij
elke stap voelde ik het notebook langs mijn huid schu­
ren.
Gewoon doen. Niets laten merken.
Maar toen we op de parkeerplaats kwamen, verscheen er
een bewaker met hond om de hoek van het gebouw. Zijn
neus was scherp, zijn ogen priemend. Het leek alsof hij
dwars door me heen keek. De stick brandde haast een gat
in mijn broekzak. Ik slikte. Als hij maar niet ging vragen
ofik soms iets te verbergen had. Het was onnodig om me
aan de leugendetector te leggen; het zweet op mijn kop
gaf al antwoord genoeg.
'Middag,' zei de bewaker. Daarna salueerde hij en ging
door met zijn ronde.
Ik hapte naar lucht alsof ik net dertig meter onder water
had gezwommen.