Untitled

te. 'In de richting van Route 66? Dat rooch is slimmer
dan ik dacht. Blijkbaar heeft hij zijn auto achtergelaten
en is verder gelift. Natuurlijk, ik ga er meteen achteraan.'
Baf. En toen was hij weg. Dacht ik. Hoopte ik.
Ik drukte mijn oor tegen de deur, het oor waar geen ver­
band overheen zat, en luisterde. Het bleef stil. Heel voor­
zichtig draaide ik het slot om en gluurde door de kier. Ja,
hoor, hij was echt verdwenen. Ik stelde me voor hoe hij
met zijn gele Mustang achter een kleine vrachtwagen aan
reed. Een vrachtwagen met blauwe tonnen op de opleg­
ger en een fluitende cowboy achter het stuur. En in een
van die tonnen lag een prop papier. Met een microchip
erin die signalen uitzond naar het station van Coopera­
tionX: BOY 7 BEVINDT ZICH HIER!
Dus niet.
Ik stopte alle spullen weer in mijn rugzak. Als ik de spie­
gelscherf kon geloven, zag ik eruit als een soort Vincent
van Gogh die zijn oor had afgesneden en vervolgens pro­
visorisch verbonden - dus trok ik de capuchon weer over
mijn hoofd. Ik wilde niet opvallen. Hoe onzichtbaarder
ik was, hoe groter de kans dat mijn actie zou slagen. Ik
keek op Lara's horloge. Nog maar vijfenvijftig minuten.
Dat werd scheuren.
Sleutels. Ik duwde de deur open en rende naar de pick­
up. Instappen en plankgas.
De avond wierp zijn eerste, nog voorzichtige schaduw
over de grasvlakten. De ondergaande zon gaf de lucht een
oranje gloed. Op de radio hitste een of andere heavymetal-