Untitled

gedood worden?' Ik worstelde met het horloge. Mijn pols
was te breed voor het bandje. Ik hing het aan een van de
lusjes van mijn broek en keek op de wijzerplaat. Nog ze­
venentachtig minuten. Als ik dat maar haalde! Het kostte
met de auto al een uur om bij het gebouw te komen.
'Het lukt je nooit,' zei Jones, alsofhij mijn gedachten kon
lezen. 'Ben je de chip vergeten? We weten altijd precies
waar je bent. Voordat je ook maar in de buurt van het ge­
bouw komt, pakken we je op.'
Ik hoorde het amper. Er was maar één woord dat in mijn
kop rondbanjerde: chip, chip, chip!
'Ik ben zelf het levende bewijs!' riep ik. 'Je kunt het ge­
bouw wel opblazen, maar niet de chip in mijn hoofd. Ik
hoef me alleen maar te laten onderzoeken en iedereen
weet dat ik geen fantast ben.'
'Bedankt voor de tip,' zei Jones stoïcijns. 'Daar zullen we
dan een stokje voor moeten steken.'
Ik had het gevoel dat alle lucht uit me ontsnapte. Hoe had
ik ooit kunnen denken dat ik van Jones zou kunnen win­
nen? Ik had mijn eigen doodvonnis getekend! De witpak­
ken hoefden me alleen nog te komen halen en ...
Zelfs Lara was van streek. 'J-je gaat Boy toch niet ver­
moorden,' stamelde ze. 'Ik weet zeker dat mijn ouders
dat nooit zouden willen en het hoeft toch ook helemaal
niet? Je kunt zijn geheugen toch wissen? Of ervoor zor­
gen dat hij met de Cooperation meewerkt?'
Ik dacht aan het alarmkoord in de wc. Zodra ik het van
Jones had afgepakt, was hij machteloos geweest. Zonder
koord kon hij me dus niet dwingen. Kon niemand me
2I8