Untitled

en en je dwingen om iets wel of juist niet te doen. En om­
dat de chip zelf ook weer signalen uitzendt, weten de wit­
pakken je altijd te vinden. Daarom staat er natuurlijk een
zendmast op die toren buiten.'
Louis slofte hoofdschuddend naar zijn bed. 'Je hebt te veel
sciencefictionfilms gezien.'
Hjj geloofde me niet. Er zat maar één ding op.
'Ik ga je een opdracht geven,' zei ik. 'Ik wil dat je onder het
bed kruipt.'
'Doe niet zo raar .. .' begon Louis.
'Nu.' Het knopje ging weer omlaag.
Louis klemde zich aan de rand van het bed vast en zette
zijn benen schrap. Het was alsof hij zich tegen een stel
onzichtbare witpakken probeerde te verzetten. Het zweet
gutste over zijn voorhoofd, zijn lijf trilde en de ader in zjjn
nek werd zo dik als een telefoon kabel.
Mijn maag draaide om. Stoppen!
Maar dan zou ik hem nog niet overtuigen ...
Dus hield ik mijn duim op het knopje. Louis liet kermend
het bed los en kroop eronder.
Knopje loslaten!
'Het spijt me,' zei ik. 'Maar ik moest het bewijzen.'
!\Jog natrillend krabbelde hij onder het bed vandaan. Hij
staarde naar zijn armen en benen en keek doodsbang.
'Wat hebben ze met me uitgespookt?'
Ik haalde mijn notebook uit de geheime bergplaats en gaf
hem het staaflampje, zodat hij alles kon lezen.
155