Untitled

We hebben net uren rondgedwaald. De nachtwacht zat
weer in zijn kamertje achter de beeldschermen, verder
was er geen witpak te bekennen - ik denk dat ze 's avonds
naar huis gaan. Boven was weinig te beleven, dus beslo­
ten we de geheimzinnige vleugel op de begane grond te
onderzoeken. De klaslokalen en de eetzaal lagen er ver­
laten bij. We passeerden de recreatieruimte en sloegen
een stukje verderop de hoek om. In dit gedeelte van het
gebouw waren we nog niet eerder geweest. Louis opende
deur na deur met zijn pasje. We zagen een vergaderzaal
met tafels en stoelen in een u-vorm en een grommende
koffieautomaat, toiletten (niet op slot) en een paar kan­
toortjes met dossierkasten.
De volgende ruimte vond ik interessanter. Die was ingericht
als dokterskamer. Ik liet mijn hand over het bureau glijden,
langs de computer, een ingelijste foto en wat kantoorspul­
len. Te gen de muur stonden een behandeltafel en een gla­
zen kast met een batterij aan medicijnpotjes en -flesjes. In
de hoek van de kamer was ook weer een deur. Hij zat op
slot, maar toen ik op mijn tenen ging staan, kon ik door het
ruitje kijken. Het bleek een ziekenboeg met twee keurig
opgemaakte ziekenhuisbedden.
In een bakje met paperclips en potloden vond Louis ook
nog een staaflampje. Hij klikte het aan, liet een lichtstraal­
tj e over de potjes in de kast glijden en las wat er op de
etiketten stond: 'Pentothal, diazepam ... '
'Een slaapmiddel: zei ik. 'Mijn moeder heeft het een poos­
je gebruikt, daar ken ik het van:
Louis werd helemaal opgewonden. 'Dus daarmee hebben