Untitled

langer durfde ik niet te riskeren. Ik trok me weer terug in
het donkere kamertje, kroop achter een dossierkast en
kruiste mijn vingers.
Als de nachtwacht maar zonder zijn koffiebeker naar de
gang ging om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Als
Louis maar tijd genoeg had om de pilletjes in de beker te
strooien. Als de nachtwacht maar niet op het idee kwam
om in het kantoortje te gaan zoeken. Als hij maar zou den­
ken dat hij het zich allemaal had verbeeld. Als hij maar
weer terugging om zijn koffiebeker met het slaapmiddel te
halen. Als Louis maar aan zijn voeten dacht, wanneer hij
weer achter het gordijn stond. Als, als, als ... Een piepklein
woordje waar alles van afhing.
Ik weet niet hoe lang ik daar gezeten heb, maar op een
gegeven moment ging de deur open en verscheen het sil­
houet van Louis.
'Gelukt,' zei hij met een grijns, die er vreselijk spookachtig
uitzag omdat hij met het staaflampje van onderaf zijn ge­
zicht bescheen.
We zijn weer naar boven gegaan om te kijken of de pille­
tjes hun werk deden. Dat duurde nog behoorlijk lang, maar
toen begon de nachtwacht steeds meer te geeuwen en
ten slotte zakte zijn hoofd voorover op de tafel.
'Boe,' zei Louis na een paar minuten.
De nachtwacht bleef bewusteloos.
'Het alarmkoord?' vroeg ik.
Louis knikte. 'Til jij zijn hoofd een stukje op.'
Niet laten vallen! Ik had het gevoel dat ik aan een eieren­
race meedeed.
I44